همیشه منطق...پس دلم چی؟منطقی که می ترسه ودلی که دلشوره داره

میترسم . خیلی میترسم.
از حماقت دوستا، از کوته فکری آدما، از کرختی خودم، از این آینده ی گنگ و مبهم که معلوم نیست چی میشه در این شرایط نا بسامان جامعه ای که توش هستم، از این هرچه ممکن، از گناه، از برداشت های بد مردم، از غصه خوردن مامانم و روزبه روزپیرترشدن بابااز حال و روز یکی دو تا از دوستام، از خودم، از دلبستگیهام، از یأس، از غرور، از نومیدی، از تنهایی، از دل خوشیهای پوچ ومسخرم از کم آوردن، از کم آوردن، از کم آوردن .......میترسم دیدی  بعضی وقتا کلی حرف داری که به یه آدم مخصوص بگی ولی نمیدونی از کجا شروع کنی!!؟؟می‌ترسی از اینکه بد شروع کنی ٬ می‌ترسی از اینکه به بهترین شکل نگی ٬می‌ترسی از اینکه نتونی همه‌ حرفا رو بهش بگی و وسطشون فراموش کنی یه سریشون رو ... حتی ترس ازاین چیزااذیتم میکنه ... 

 این ترس مبهم تمام وجودموگرفته...